Στον διάδρομο μιας κλινικής ένας τραυματιοφορέας σπρώχνει στο καροτσάκι έναν ασθενή, ο οποίος δε σταματά να μιλά:
– …διότι αποτελεί βαθιά πεποίθηση, όχι μόνο του υποφαινομένου αλλά και πολλών έγκριτων μελετητών, πως ακόμη και μια στιγμιαία επαφή με έναν άγνωστο, μπορεί να καθορίσει ολόκληρη τη ζωή μας. Το πιστεύετε αυτό, κύριε; Εγώ το πιστεύω! Διότι τι -σε ρωτώ τι- μπορεί να εμποδίσει να επικοινωνήσουν ένας λόγιος, όπως εγώ, ευρυμαθής, πολυμαθής, πολυγραφότατος, εγκάρδιος, ευπροσήγορος, ανοιχτόμυαλος, με έναν κοινό, πιθανόν αγράμματο και τραχύ, τραυματιοφορέα, όπως εσύ; Μήπως η αδιανόητη απόσταση της μόρφωσης, θα έλεγε κανείς; Μήπως το σπινθηροβόλο πνεύμα από τη μια και το… άλλο πνεύμα από την άλλη; Ή μήπως η σύντομη, εξαιρετικά σύντομη θα έλεγα, διάρκεια της μεταξύ μας γνωριμίας; Και όμως, φίλτατε: Σε διαβεβαιώ, στηριζόμενος φυσικά σε μελέτες έγκριτων κοινωνιολόγων των μεγαλύτερων πανεπιστημίων, πως μέσα σε λίγα μόνο μέτρα απόστασης, καθώς ένας εξαιρετικά λιγομίλητος, έως και αμίλητος θα τολμούσα να πω, κατώτερος υπάλληλος μιας κλινικής σπρώχνει προς το ακτινολογικό τμήμα έναν ασθενή, ώστε να εξετάσουν τα πόδια του οι αρμόδιοι, μπορούν να ειπωθούν τα σπουδαιότερα λόγια, να θεμελιωθούν οι πλέον παράξενες σχέσεις. Συμφωνείτε μαζί μου, κύριε… αλήθεια πώς είπαμε ότι λέγεστε;
– Frederick Charles.
– Τι όμορφο διπλό πρώτο όνομα! Και το επώνυμο;
– Krueger. Frederick Charles Krueger.
Οι συνάδελφοι με φωνάζουν απλά “Freddy”.
– Γιατί να το κάνουν όμως αυτό; Έχετε ένα θαυμάσιο ονοματεπώνυμο, γεμάτο άγριο δυναμισμό, πάθος για ζωή – ακόμη και για θάνατο! Μπορώ να το προφητέψω, αγαπητέ Charles, κι εμένα οι προβλέψεις μου θα πρέπει να ξέρεις πως κάποιες φορές πιάνουν, ότι σπουδαία έργα θα πράξεις, σε όλον τον κόσμο γνωστός θα γίνεις!
– Ευχαριστώ.
– Εγώ ονομάζομαι Δημήτριος Φιλιππόπουλος -ο γνωστός Φιλιππόπουλος φυσικά-, όμως εσύ μπορείς να με λες και απλά «Δημήτρη». Το επιτρέπω πάντα όταν επιθυμώ να προδιαθέσω ευνοϊκά τον συνομιλητή μου.
– Λοιπόν, Δημήτρη, εμείς οι δυο νομίζω θα γίνουμε καλοί φίλοι.
– Το δίχως άλλο. Όμως, θα ρωτήσω τώρα ευθαρσώς: Γιατί, αντί να με πας στον δεύτερο όροφο του ακτινολογικού, με πήγες στον μείον δεύτερο, σε ένα εγκαταλειμμένο εδώ και αιώνες θαρρείς, σκοτεινό γκαράζ, χωρίς αυτοκίνητα μέσα, που μοιάζει αυτή τη στιγμή σαν στοιχειωμένο;
Ο τραυματιοφορέας γύρισε και του χαμογέλασε πλατιά.
Έκτοτε η τύχη του αγνοείται.
[Η φωτογραφία του Andy Li, με μικρές πινελιές δικές μου…]