Η αυλαία στη σκηνή ανοίγει. Εμφανίζεται ένα σαλόνι με παλιά έπιπλα και πίνακες στους τοίχους. Το τσέμπαλο παίζει μια σύντομη εισαγωγή και μετά σιωπά. Μια στιγμή αργότερα ένας άντρας έρχεται από το πίσω μέρος και στέκεται όρθιος στην αριστερή γωνία. Κάτω από έναν καταρράκτη φωτός και ντυμένος στα μαύρα, ξεκινά να διηγείται μια τραγική ιστορία, με την οποία ο κόσμος συνήθως γελά.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
KELLY
KELLY
ΜΑΤΤ
KELLY
Στο τζάκι η φωτιά κοκκίνιζε. Σπίθες πετάγονταν χρυσές, προσφέροντας ζεστασιά στην όμορφη κάμαρα. Καθισμένη στον καναπέ κοντά στη φωτιά, η Kelly κοιτούσε με βλέμμα ευτυχισμένο τον άντρα που η ζωή έφερε πέρα από κάθε προσδοκία στον δρόμο της.
Ω Matt! Άκου τον αέρα πώς μουρμουρίζει ανάμεσα στα κλαδιά στις ιτιές! Δεν είναι απίστευτα ρομαντικό;
(τον κοιτά μπερδεμένη)
Μα… δεν είμαστε κοντά σε ποτάμι!
(σηκώνει το χέρι)
Ω Kelly! Το είπα ποιητική αδεία. Για χάρη τούτης της ξεχωριστής στιγμής.
(κουνά γοητευμένη το κεφάλι)
Ω Matt, Matt! Βρίσκεσαι πάντα σε κάποιο ποιητικό μεθύσι! Όπου λίμνες καθαρές και πρασινάδες ολόγυρα. Όπου όμορφες κόρες τραγουδούν κι η καρδιά… φτερουγίζει, το αγέρι μυρωμένο φυσά. Ο νους εκεί πετά, στους τόπους της ποίησης, σε λόγια που έγραψαν αιώνες πριν οι σοφοί του μεσαίωνα.
(με χαμηλή φωνή)
Ναι, Kelly. Τα φύλλα των δέντρων ψιθυρίζουν παλιά μυστικά τούτη την ατέλειωτη νύχτα. Τι να θέλουν να πουν, ποιος ξέρει; Οι δροσοσταλίδες στο χόρτο σαν διαμάντια λάμπουν κάτω από το φεγγάρι και το νερό αθόρυβα κυλά, παρασέρνοντας νούφαρα, πράσινα φύλλα, λούλουδα κοκκινισμένα. Όμως ο ήσυχος ύπνος που κοιμάται η κοιλάδα ολόγυρα από το ποτάμι δε χαλά.
Ποτέ μου δε θα άντεχα, ευγενική ψυχή, να απαρνηθώ τη μεσαιωνική ποίηση, να μην απολαύσω έστω για λίγο κάθε μέρα το κάλλος της. Να μη βυθιστώ στα λαμπερά νερά του…
(με έντονη γαλλική προφορά)
…Guillaume de Machaut, να μην αγναντέψω τις καταπράσινες κοιλάδες μέσα από τα μάτια του Chrétien de Troyes, να μην ξεχαστώ διαβάζοντας…
(με παχιά γερμανική προφορά)
…τον “Parzival” του Wolfram von Eschenbach!
MATT
MATT
KELLY
(με δυνατή φωνή, ρίχνοντας το κεφάλι πίσω)
Ω ανώτερη καρδιά, που χτυπάς στα στήθη αυτού του γενναίου άντρα, πες μου: Πού κατοικεί η ομορφιά;
Ω! Ας μην αναφέρουμε καθιστοί το όνομα τούτο! Μέρες και νύχτες ξάγρυπνη πολλές είναι που συλλογιέμαι το αθάνατο έπος του!
Ω! Τα ανείπωτα εκείνα στιχουργήματα! Η ψυχή μου φλέγεται από κάποιο ιερό πάθος σαν τα θυμηθεί.
Ο μέγας Δάντης είπε…
Η Μαρί ντε Φρανς είχε γράψει…
(σκύβει προς το μέρος της, λέγοντας με νόημα)
Ενώ για τον… Μεγάλο Βάρδο τι έχεις να πεις;
MATT
KELLY
(πετιέται όρθια∙ τρέμει ολόκληρη από συγκίνηση)
Δε θα μπορούσα να ζήσω ούτε λεπτό χωρίς τα αιώνια λόγια! Τι ερώτηση ήταν αυτή;
(συγκλονισμένη, κουνώντας το κεφάλι δεξιά-αριστερά)
Ααα!
Ώωω!
Πωπώ!
(τεντώνοντας το χέρι της μπροστά στο στόμα του)
Μη! Μη, σε παρακαλώ, ονοματίσεις άλλα από τα αθάνατα έργα! Η καρδιά μου…
(με σιγανή φωνή)
πάει να σπάσει.
Ναι, Kelly, κι εγώ. Από τότε που διάβασα την «Τρικυμία»…
…τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα…
…τον Μάκβεθ…
…τον Άμλετ…
MATT
KELLY
(έρχεται και κάθεται πάλι πλάι του)
Όου Ματ! Είσαι ΤΟΣΟ μοναδικός! Τόσο διαφορετικός από τους υπόλοιπους άντρες, που οι σκέψεις τους αναταράζονται μόνο από τις ηδονές της σάρκας. Εσύ…
(η φωνή της σπάζει από συγκίνηση)
μόνο εσένα κατάφερα να βρω, άντρα αγνό και στοχαστικό, που να μπορώ να μιλήσω μαζί του χωρίς δισταγμό για τη δόξα της μεσαιωνικής ποίησης.
Από τότε λοιπόν, όπως σου έλεγα, ευγενική ψυχή, δεν μπόρεσα πια να είμαι ο ίδιος. Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, προφέρω με τον νου μου αδιάκοπα τους χρυσούς στίχους, στα μάτια μου σαλεύουν ζωντανές οι σκιές των ηρώων, αναπνέω τον ίδιο αέρα, χαίρομαι και γελώ, ζω και πεθαίνω μαζί τους. Κι ύστερα… ανασταίνομαι αλλιώτικος, αλλοιωμένος από την ασύγκριτη ομορφιά!
(κοιτάει εκστατικός κάπου ψηλά, προς την Ομορφιά)
Ναι, φίλη ψυχή. Όποιος στο πλάι του έχει εσένα…
(την κοιτάζει λάγνα, από την κορφή ως τα νύχια, μουρμουρίζοντας και τρίβοντας τις παλάμες)
-χεχε, έτσι ομορφοπρόσωπη και καλοφτιαγμένη!-
(ξανά δυνατά, με ύφος αρτίστα)
το μόνο που μπορεί να αναλογιστεί είναι πόσα καλά προσφέρει τελικά στον άνθρωπο η μεσαιωνική ποίηση!
MATT
MATT
Τέλος αποσπάσματος
