Οι τοίχοι μάς παρακολουθούν; Πηγαίνουν όπου πάμε; Ακούνε προσεκτικά τι λέμε, ώστε να ετοιμάσουν την απάντησή τους; Υπάρχουν κάποιες φορές που έχω μια τέτοια εντύπωση.
Βρισκόμουν ένα μεσημέρι στο αυτοκίνητο με τον αδερφό μου. Οδηγούσε. Κάποια στιγμή ανέφερε ένα προσωπικό μας θέμα για το οποίο έχουμε συζητήσει αρκετές φορές και το οποίο θεωρεί (τώρα πια το θεωρώ κι εγώ) αδύνατο να λυθεί. Κάτι σαν Mission Impossible ας πούμε. Γύρισα τότε, την ίδια κιόλας στιγμή, και κοίταξα από το παράθυρο στα δεξιά μου, σχεδόν σαν κάποιος να μου έλεγε: «Κοίτα». Και είδα απέναντι, σε έναν -κάποτε κι άλλοτε- ωραία βαμμένο τοίχο πολλά συνθήματα, άλλα με καθαρά γράμματα κι άλλα άτσαλα γραμμένα. Κι ανάμεσά τους, θαρρείς σε κεντρική, περίοπτη θέση:
IMPOSSIBLE IS NOT A FACT
IT’S AN OPINION
Πρόκειται για μία ρήση του Μοχάμεντ Άλι, την οποία παραθέτω εδώ ολόκληρη:
“Impossible is just a big word thrown around by small men who find it easier to live in the world they’ve been given than to explore the power they have to change it. Impossible is not a fact. It’s an opinion. Impossible is not a declaration. It’s a dare. Impossible is potential. Impossible is temporary. Impossible is nothing.”
Κοιτώντας τον τοίχο, κατεστραμμένο τώρα πια από τα πολλά γραψίματα των διαφόρων ανώνυμων που ήθελαν να πουν κι αυτοί κάτι, σκέφτηκα πως ήταν ίσως η μόνη φορά που είπα: «Χαλάλι!».
Υ.Γ.: Υποπτεύομαι πως την επόμενη φορά που θα περάσω από το ίδιο σημείο, ο τοίχος θα λέει κάτι άλλο. Ή πιθανόν να μη λέει και τίποτε: να είναι τώρα πια ένας καθαρός, δίχως μηνύματα, φρεσκοβαμμένος τοίχος. Ή πιθανόν να μην υπάρχει καν εκεί ένας τοίχος…
[Η φωτογραφία της Annie Spratt]