Στον θόλο τ’ ουρανού από κάτω, πολλά βασίλεια ανθίζουν ξακουσμένα.
Μα πέρα από μέτριες δόξες και λάμψεις συνήθεις της γης, σε χώρα μακρινή, ενός άλλου ήλιου, το φεγγάρι κόκκινο ψηλά κρυφοκοιτάζει πίσω από μολυβένια σύννεφα. Περπατώντας στην ατέλειωτη νύχτα.
Κι απλώνονται τα μονοπάτια πολλά στα πόδια μπρος των χαμένων οδοιπόρων. Σε μέρη ανεμόδαρτα, κάπου μακριά στο άπειρο σύμπαν.
Γιατί μέσα τους το αισθάνονται: Πως μυστήρια τούς καλούν, θεόρατα κι αρχαία, σ’ εκείνον τον έρημο κόσμο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΠολιτική απορρήτου