«Ένας λαβύρινθος περιέχει ένα πλήθος από μονοδιάστατα διακλαδιζόμενα μονοπάτια τα οποία, αν συνυπολογίσουμε την τυχαιότητα που ενυπάρχει σε όλα τα συμβάντα, την ομοιομορφία στη γεωμετρία των δομών, την απροσεξία του περιπλανώμενου, τη σωματική και ψυχική εξάντλησή του, μπορούν να οδηγήσουν σε μια φαινομενική απειρία λύσεων ως προς τη διάσχιση του λαβυρίνθου. Αρκετή για να χαθεί κανείς μέσα του και να περιπλανιέται εις αιώνας αιώνων…»
[Hector Cevious]
Ο Hector γινόταν όλο και περισσότερο ομιλητικός. Λες και τα λόγια του ήταν καπνός που έβγαινε από ένα χάσμα της γης, η αίθουσα έμοιασε ξαφνικά να γεμίζει από κάτι, ο αέρας της να πυκνώνει, η τελειότητα του υπέρτατου κενού να μολύνεται από την ασέβεια της ύπαρξης. Κάτι υπήρχε πλέον ανάμεσά μας. Το διαισθανόμουν. Κινούνταν…
[Διήγηση Gabriel Sienkiewicz]
Η ιστορία «Παράξενα Πλάσματα» αποτελεί το ταξίδι του πρωταγωνιστή στο σούρουπο αυτού του κόσμου – προς την αυγή ενός νέου. Είναι το ταξίδι μέσα σε έναν αιώνιο λαβύρινθο. Εκεί κάπου το Τέρας καραδοκεί… Στη διάθεσή του έχει μόνο μία νύχτα για να ξεφύγει: τούτη τη νύχτα που ήδη ξεκίνησε.
Αλλά και για κάθε πρωταγωνιστή (διότι όλοι τελικά πρωταγωνιστές δεν είμαστε σε κάποια ιστορία;) αυτής της στοιχειωμένης πόλης του Καναδά, υπάρχει ένας ξεχωριστός λαβύρινθος: ο δικός του! Οικοδομημένος για αυτόν με τρομερή γνώση και επιμονή αιώνες πριν, από διάνοιες καταχθόνιες, που ξεπερνούν τη δική του αδύναμη γνώση. Ή μήπως πρόκειται τελικά για πλάσματα των δικών μας διανοιών;
Εκεί έξω λοιπόν υπάρχει ένας αδιανόητος, αόρατος υπερ-Λαβύρινθος, που υψώνεται ως γιγάντιος πύργος, συντεθειμένος από τους εκατομμύρια προσωπικούς, ανεξιχνίαστους κι ανεξερεύνητους λαβύρινθους του κάθε ανθρώπου – όπως περίπου ο τετραδιάστατος υλικός κόσμος συντείθεται από αμέτρητα τρισδιάστατα «στιγμιότυπά» του που ολισθαίνουν στο χάος του χρόνου.
Υπάρχει καμιά ελπίδα; Θα φανεί σιγά-σιγά. Δε βιαζόμαστε εξάλλου. Ούτε τα τέρατα (τα εσωτερικά; τα εξωτερικά; ποιος ξέρει) βιάζονται. Οι άνθρωποι βέβαια βιάζονται. Όμως παρ’ όλη τη βιασύνη και τον απελπισμένο αγώνα τους, δεν καταφέρνουν και πολλά. Θυμίζει μήπως κάπως αυτό το εφιαλτικό σκηνικό τον πραγματικό, ταλαίπωρο κόσμο μας;
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που τούτη η ιστορία αφορά τον αναγνώστη. Διότι ο κάθε αναγνώστης τελικά ίσως λίγο μοιάζει στον κακόμοιρο, διόλου ηρωικό Gabriel Sienkiewicz. Και ίσως κάτι έχει να ωφεληθεί από τη δική του μοναδική και ανεπανάληπτη πορεία μες στο σκοτάδι.