1
[Κεφ. 4]
Καθώς οι τελευταίοι μοναχικοί διαβάτες χάνονταν στα σοκάκια της γειτονιάς, έσβηναν μακρινοί οι ήχοι από τα βήματα κι οι φωνές. Η ατμόσφαιρα κρύωνε με γοργούς ρυθμούς. Στους έρημους δρόμους μόνο τα ασπρουλιάρικα φώτα από τις ψηλές κολόνες χύνονταν θαμπά, σαν όνειρο κακοφωτισμένο ενός σκιερού μυαλού. Ο άνεμος φυσούσε διστακτικός από τον βορρά πάνω στις ταράτσες των πολυκατοικιών.
Νεκρή πόλη
2
Αν τις καθημερινές η γειτονιά βυθιζόταν σχετικά νωρίς στη σιωπή, πολύ περισσότερο μια τέτοια ξεχωριστή ημέρα, όπου αρκετοί έλειπαν έτσι κι αλλιώς σε ταξίδια. Σαν αναζητητής της περιπέτειας σε μια χώρα άγρια και σκληρή έμοιασε, όταν βρέθηκε στο πεζοδρόμιο. Μπροστά του και σε αρκετή απόσταση, καθώς κοιτούσε πέρα μακριά, οι λάμπες του δρόμου έριχναν οδοντωτά πέπλα φωτός στους σκιερούς δρόμους, τα οποία έσβηναν απαλά σε ορισμένα σημεία, όπου κάποιος γλόμπος είχε καεί. Οι πολυκατοικίες δεξιά κι αριστερά, όγκοι σκοτεινοί, σχεδόν απειλητικοί, του θύμιζαν φαράγγι.
3
Συνέλαβε τον εαυτό του να περιπλανιέται άσκοπα σε ψυχρά κι άδεια στενοσόκακα, να σταματά σε αδιέξοδα, να πισωγυρίζει. Μέσα σε είκοσι λεπτά είχε ήδη χαθεί. Δεν τον πείραζε. Υπήρχε μια γοητεία σε τούτη την κρύα αίσθηση της ερημιάς. Η μοναξιά είναι αβάσταχτη όταν γύρω γλιστρούν πλήθη χαρούμενα. Σε τούτο το σεληνιακό, καταραμένο τοπίο η μοναξιά αποτελούσε πλεονέκτημα. Αισθανόταν λες και αργά εισχωρούσε στο εσώτερα διαμερίσματα κάποιου μυστηρίου, εκεί πίσω από τις κουρτίνες και τα κλειστά παράθυρα.
Κοίταξε ψηλά. Τα άστρα φαίνονταν καθαρά στον παγωμένο ουρανό, φύλακες απρόσιτων κόσμων, τόσο μακριά από τη δύστυχη γη. Ύστερα κατέβασε το βλέμμα και τον είδε…
Συνέχεια
Είναι κάποιες νύχτες που ο Φίλιππος Μακρίδης, ο πρωταγωνιστής του «Περιπτέρου», αισθάνεται πως η Θεσσαλονίκη αλλάζει εκ θεμελίων και γίνεται παράξενη, μυστηριώδης, ακατοίκητη. Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από μια τέτοια σκηνή. Οι αλλόκοτες αυτές εμπειρίες συνδέονται πάντα με σπουδαία μυστικά και αποκαλύψεις. Ακολουθήστε όμως τώρα το βέλος στο πλακόστρωτο, για να μάθετε τη συνέχεια…